Toen de Boekenweek eerder dit jaar niet doorging, was dat natuurlijk een domper. Niet alleen voor de boekhandels, maar ook voor de uitgeverij want speciaal voor de Week der Weken hadden we nét op tijd het boek Onderweg van Francine Postma af. Het thema van de Boekenweek, Tweestrijd, is namelijk als geen ander van toepassing op het boek! Tweestrijd: in je eentje 580 km lopen van Zweden naar Noorwegen, met gewetenswroeging omdat man & kinderen achterbleven in Hilversum. Ze genoot van de tocht, het landschap, de natuur, de mensen die ze ontmoette. En uiteindelijk was het goed. Het boek wil je inspireren om ook zo’n tocht te maken, maar we krijgen ook veel mooie reacties van mensen die alleen van het ‘gedachtenverhaal’ genoten. En dat is goed om te horen.
Een greep uit de recensies:
“Dit boek is niet alleen het verslag van een reis door een prachtig stuk ongerepte natuur. Het is een stuk meereizen op de ontdekkingsreis van een vrouw zoals velen van ons: jonglerend met alle rollen die we te vervullen hebben in dit leven. Die van moeder, partner, dochter, zus, vriendin, professional… Zo veel rollen dat we vaak vergeten wie we zelf zijn en wat we zelf nodig hebben.
Francine schrijft zoals we als vriendinnen zouden praten. Zonder opsmuk. Met gevoel voor humor en zelfspot. Maar ook bijzonder kwetsbaar en intiem. Al in hoofdstuk 1 liepen de tranen over mijn wangen. Van pure herkenning. Ik zag mijzelf, in een andere vrouw.
Dit boek is dus niet alleen voor diegenen die er over denken het St. Olavspad te gaan bewandelen. Het is voor eenieder die de weg naar binnen, naar haar eigen kern zou willen gaan. En is dat ook juist geen pelgrimstocht? Francine raakt. En de foto’s zijn van een pure schoonheid die je meteen in het eerste het beste vliegtuig naar Zweden doen willen springen. Kortom: een adembenemend mooi boek.”
“Onderweg is niet per se een wandelboek, maar een boek over hoe het is om mens te zijn. Ik vond het fijn om met Francine op reis te zijn en het maakte me eigenlijk niet zoveel uit waar we naartoe gingen, zolang ze maar bleef vertellen hoe het van binnenuit met haar ging (en gegaan was) en prachtig beeldend bleef beschrijven wat ze in de buitenwereld zag. Het voelde een beetje gek om in twee dagen uit te lezen waar zij weken over gedaan had, maar het las zo lekker.”
“In een ruk uit. Prachtig, eerlijk en ontroerend verslag van een wandeltocht (ik wilde meteen gaan lopen!) maar het is meer dan dat. Een diepe reflectie op het leven, op het moederschap, op het eigen onvermogen. Onzekerheid die veel vrouwen kennen. En dat alles heel ‘gemakkelijk’ geschreven.”
