Boekenweek 2021 gaat verschoven worden naar de zomer, dat is natuurlijk heel erg jammer maar ook heel erg begrijpelijk. Van 6-14 maart, de oorspronkelijke week, blijft niet meer over dan een ‘Voorwoord’ en ‘Een week vol boeken’. Daar is het hart hier natuurlijk altijd vol van: een week zonder boeken is ondenkbaar.

Het thema van dit jaar is “Tweestrijd”, een thema dat heel goed aansluit bij het nieuwe boek van Francine Postma. En daarom hier vast, als voorproefje, haar voorwoord uit het boek! Bestellen kan hier.

WOORD VOORAF

In 2016 hoorde ik voor het eerst over het St. Olavspad, de meest noordelijke pelgrimsroute van de wereld, die loopt van het Zweedse Selånger naar het Noorse Trondheim. Vrienden van me emigreerden naar Zweden en de route bleek letterlijk door hun voortuin te lopen. Voor het tijdschrift Happinez liep ik een deel van de tocht – van Östersund naar Åre, vlak bij de Noorse grens. Ik was meteen verkocht. De schoonheid van de Scandinavische natuur in de vroege zomer overweldigde me. Ik genoot van de frisheid, de stilte, de bossen, de spiegelende meren, de besneeuwde bergen in de verte en de uitgestrekte velden vol wilde bloemen. Al wandelend kreeg ik een intens gevoel van vrijheid. Een gevoel dat ik door mijn drukke leven als moeder van twee temperamentvolle zoons bijna was vergeten. Helaas bleken mijn wandelschoenen niet waterdicht te zijn en bovendien te klein. Zo eindigde mijn avontuur voortijdig, op een huisartsenpost in Järpen.
Vanaf dat moment wilde ik niets liever dan dat fabelachtig mooie pad, dwars door de wilde natuur van Zweden en Noorwegen, helemáál lopen. In mijn eentje, omdat ik had gemerkt hoe fijn ik wandelen in eenzaamheid en stilte vond. Het pelgrimsbestaan met z’n eenvoud, ritme en overzichtelijkheid trok me onweerstaanbaar aan. Voor een moeder van twee nog jonge kinderen is het niet niks om vijf hele weken van huis te zijn. Niet iedereen begreep mijn keuze. Maar ik vóelde dat ik dit pad nu moest lopen – niet verspreid in etappes over een paar jaar, maar in één keer – om er daarna weer echt te kunnen zijn. En dus vertrok ik.