Nee zo heten ze natuurlijk niet, de moestuintjes in de duinen van Egmond. Er bestaat een heuse vereniging voor de mensen die een tuintje in de duinen hebben: de Duinlandjesvereniging. Waar de meeste andere mensen een moes- of volkstuin hebben langs een spoor of ander niksig stukje land, boffen de Egmonders. Ruim 340 mensen hebben tussen de hoge duinen een landje en verbouwen daar hun groenten. Sommige liggen echt tegen de laatste duinenrij aan – je mag vrij wandelen en na elk duin kom je weer nieuwe tuintjes tegen. Je wordt er spontaan vrolijk van.

Vriendin S., die een zomerhuis in Egmond heeft, vertelde dat de tuintjes zijn ontstaan ná de Gouden Eeuw toen er nauwelijks iets te eten was. De grote geluksbrenger was de aardappel, die het prima bleek te doen in de arme duingrond. Nog altijd worden er veel aardappels geteeld, maar zagen we ook vrolijke preien boven het zand uitsteken. Zomaar een gezellig luier-tuintje van de moestuin maken is niet de bedoeling, op ongeveer eenderde van je landje moet echt groenten verbouwd worden. Al met al geen straf, lijkt me. Wie denkt dat hier verdwaalde Amsterdammers rondlopen heeft het mis, je moet minstens twee jaar in Egmond wonen wil je in aanmerking komen. En ja, er is een wachtlijst. En ja, er is een reglement waar een IKEA-handleiding een eitje bij is, maar dat mag de pret allemaal niet drukken.

Voor wie denkt, die tuintjes dat geloof ik wel: als je érgens goed kunt wandelen in de duinen, is het wel in dit Noordhollands Duinreservaat. Want daar is dit ook een onderdeel van.